03.05.09
Πόρτες ανοίγουν, πόρτες κλείνουν. Πόσες φορές στην ζωή μας έχουμε φτάσει σε ένα σταυροδρόμι; Ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του απάντηση. Άλλοι λίγες φορές και άλλοι πολλές. Όταν κλείνουμε πόρτες σημαίνει ότι συμφιλιωθήκαμε με το παρελθόν μας.
Μπορεί να πονέσαμε, αλλά πήραμε τα μαθήματα μας, ίσως μείναμε πίσω ενώ δε θα έπρεπε, και τελικά να συνεχίζουμε την πορεία μας.
Στο μπροστά…Στο μετά…
Όμως, δεν προχωράμε…
Δεν κλείνουμε τις πόρτες…
Αυτό που κάνουμε τις περισσότερες φορές, και δεν είναι υγιές, είναι να έχουμε ανοίξει την πόρτα να λέμε στον εαυτό μας δεν αντέχω άλλο! και αντί να βγαίνουμε και να την κλείνουμε,να μένουμε ακίνητοι εκεί ή να βγαίνουμε και να αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή, απλά για να βλέπουμε την χαραμάδα και να ηρεμούμε.
Μας τρομοκρατεί η ιδέα του αγνώστου…Μας τρομοκρατεί, γιατί όταν έχεις συνηθίσει μια κατάσταση, προτιμάς να μένεις στα ίδια και στα γνωστά γιατί νιώθεις ασφάλεια.
Συνάμα, μονομιάς ξεχνάς ότι αυτό το πράγμα σε στρεσάρει και σου δημιουργεί στεναχώρια.
Και κάθεσαι εγκλωβισμένος στο παρελθόν και δεν προχωράς στο παρόν και στο μέλλον.
Αν είναι ανώριμο;
Είναι στην ανθρώπινη φύση να υποτιμά τις δυνάμεις τις!
Θεωρούμε ότι είμαστε ανίκανοι να προχωρήσουμε μπροστά λόγω του φόβου.
Υποσυνείδητα πάντα.
Μπροστά στους άλλους θέλουμε να δείχνουμε ρωμαλέοι και θαρραλέοι, σαν τον Ηρακλή ένα πράγμα.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παρελθόν και το παρόν αναμειγνύονται με το μέλλον.
Μπορεί να είναι δύσκολο να κλείσουμε πόρτες αλλά καμιά φορά η ψυχική μας υγεία επιτάσσει το γεγονός αυτό.
Πρέπει να απελευθερωθούμε από πράγματα που δεν είναι για εμάς πια.
Πρέπει να βρούμε και το θάρρος να καταλάβουμε τον εαυτό μας, τους φόβους μας, τα λάθη, τις χαρές, τις λύπες…
Μα το πιο σημαντικό από όλα είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε όλα αυτά τα οποία έχουμε βιώσει.
Ναι, σαφώς υπάρχει ο πυρήνας μας που έχει διαμορφωθεί από οικογένεια, φίλους, από το σχολείο, από ήθη και έθιμα και την θρησκεία ακόμα.
Αλλά το ποιοι είμαστε πραγματικά το δείχνει η πορεία μας…Η πορεία μας ακόμα και λάθη να έχουμε κάνει είναι εκεί μπροστά μας…
Και όπως έλεγε ένας Μεγάλος Ποιητής μας:
Το πιο μεγάλο πράγμα είναι να βρεις τον δρόμο πριν την Ιθάκη. Τον Μακρύ, για να συνειδητοποιήσεις τι είναι η Ζωή…
Υ.Γ. Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Ένα βράδυ είχε μια απορία και μου έδωσε το έναυσμα να γράψω όλα τα παραπάνω…
Υ.Γ.2 Νομίζω ότι όλοι πρέπει να θυμηθούμε τι λέει ο Κ. Π. Καβάφης στο ποίημα του Ιθάκη
Soulbank.gr
No comments:
Post a Comment